Uyan Arkadaşım

Topladın mı eteğini?

Sığındığın köşelerden çıktın mı artık?

Kendinden bile sakladığın yaralarını gördün mü?

Onları bir başına sarmayı öğrendin mi?

Kaçışın bitti mi, yüzleşebildin mi kendinle?

Gördün mü gerçeğini?

Canını yaksa da gözlerinin içine bakmayı başarabildin mi?

Kaç defa düştün?

Düştüğünde kalkabilmeyi öğrendin mi?

Yoksa tozun içinde oturup kaldın mı?

El uzatmadılar mı kaldırmak için?

Yoksa sen mi tutmadın uzatılan elleri?

Peki en önemlisi sen kendine uzattın mı bir el?

Kalk dedin mi?

Sahi, hadi kalk artık!

Bekleme! Doğrul, silkelen ve kendine gel!

Korkma, yapabilirsin!

Ne geçmişin yükü omuzlarında taşınacak kadar ağır,

Ne de geleceğin korkusu seni olduğun yere çivileyecek kadar güçlü!

Bırak gitsin artık gitmesi gerekenler!

Ne zamandır bekliyorsun?

Sahi, neyi bekliyorsun?

Bir işaret mi, bir güç mi, bir kurtarıcı mı?

Bunların hiçbiri gelmeyecek.

Çünkü hepsi zaten var içinde,

Orada seninle birlikteler.

Sen bakmayı unuttuğun gibi,

Görmeyi unuttun kendini ve diğer şeyleri

Bak! Dışarıya bak!

Gökyüzü hâlâ mavi,

Peki sen gördün mü göğün mavisini?

Yoksa onu da mı görmeyi unuttun?

Ağaçlar hâlâ sonbaharda yapraklarını döküyor,

Sonra ilkbaharda tekrar yeşeriyor,

Peki sen?

Yoksa sen içindeki kurumuş dalları budamaya cesaret edemedin mi?

Kuşlar hâlâ şarkı söylüyor,

Yoksa sen onların sesini bastıran düşüncelerine yenildin mi?

Ve hayat…

Hayat hâlâ akıyor sen olmadan da,

Geceler sabaha varıyor,

Güneş her gün aynı inatla doğuyor,

Yağmurlar yağıyor, nehirler akıyor,

Ve hayat…

Hiç durmadan yoluna devam ediyor.

Yorulmadan, kırılmadan…

Her koşulda devam ediyor…

Bak! Hayata, dünyaya sahiden bir bak!

Ah bir görebilsen onları!

Öğretebilirler sana her koşulda yol almayı!

Eğer görürsen ve dinlersen,

Her şey öğretmen olabilir sana.

Rüzgâr anlatır sana esnek olmayı,

Deniz öğretir kabullenmeyi,

Yağmur hatırlatır arınmayı,

Toprak gösterir sabrı,

Dağlar sağlam durmayı,

Ağaçlar kök salmadan büyüyemeyeceğini fısıldar kulağına…

Ve güneş…

Güneş, karanlığın ardından bile doğmayı öğretir sana,

Hatta her doğuşun bir karanlığın ardı sıra olduğunu…

Peki sen…

Çok mu oyalanıp gittin zamanın içinde?

Öğrenebildin mi öğrenmen gerekenleri?

Görüp duyabildin mi?

Sadece dışarıdan gelen sesleri değil, kendi içinden yükselenleri de!

Sahi unuttun mu kendini, yoksa kaçtın mı kendinden?

Gömüldün mü karanlığa bir daha aydınlığın gelmeyeceğini düşünerek…

Bak! Biraz kendine bak!

Kaşın, gözün, ellerin, kolların…

Her biri tam da sana yetecek kadar,

Ne eksik ne fazla…

Tam, olman gerektiği gibisin!

Kendine merhamet et…

Affet hatalarını,

Çünkü hatasız yaratılmadın!

Ve bırak…

Bırak artık sevilmeyi beklemeyi,

Bırak başkalarının gözlerinde kendini aramayı…

Bırak başkalarının beğenisinde var olmayı!

Sen zaten varsın,

Eksik değilsin, fazla da değil…

Tam kararında yaratılmışsın!

Bak! Biraz içine bak!

Senin içinde hatırlayacak çok şey var,

Aslında dışarıda aradıklarının çoğu zaten içindeydi, görebildin mi?

Ne kendinle kal ne hepten dışarıda kaybol!

Dengenin sırrını hatırla!

Ne içine hapsol ne dünyaya savrul.

Aradığın ne geçmişte saklı ne de gelecekte,

Tam şu anda, şu anın içinde gizli.

Dur ve içine bak!

Hatırlaman gereken çok şey var

Zaman sana unutturdu belki,

Ama her biri hâlâ orada,

Hazır olduğunda ortaya çıkmayı bekliyorlar.

Gör artık kendini!

Yıpranırsın belki ama kırılma,

Sarsılırsın ama yıkılma,

Her yara seni daha dayanıklı yapar,

Her kayıp sana başka bir kapı açar…

Kalk hadi! Kapatma gözlerini!

Hadi uyan arkadaşım! Gör gerçeğini…

&

Deneyimsel Tasarım Öğretisi tutarlı, uygulanabilir, anlaşılabilir, faydalı bilgilerle hayatımızı kolaylaştırmamızı sağlar. Bu bilgilerle insan ailesiyle, arkadaşlarıyla, müşterisiyle nasıl daha etkili bir iletişim kurabileceğini öğrenir.