Benimle Evlenir Misin?

- Beyefendi ne alırsınız? Beyefendi?

- Kusura bakma birader dalmışım. Bir bardak çay olsun lütfen.

Kadir o kadar heyecanlıydı ki garsonu bile duyacak halde değildi. İlk defa, bir pastanede oturmuş tanımadığı birini bekliyordu. Kendini kontrol etmeye çalışsa da heyecanını dışa vurduğunu fark etti. Yanına gelen garson ona kim bilir kaç kez sabırla seslenmişti. Aslında bu heyecanının sebebi bir kızla buluşacak olması değildi sadece. Daha önce de kız arkadaşları olmuştu. Hatta başından talihsiz bir evlilik de geçmişti. Ama böyle bir şey yine de ilkti. Eski Kadir olsa ortamlarda bir şekilde tanışır ve çıkmaya başlardı. 

Öncelik sadece iki gencin birbirini beğenmesiydi. Gerisi zamanla olur, deniyordu. Ama gerisi denilen şey aslında hayatın kendisi idi. Evet iki genç birbirini görür ve beğenir ama ya gerisi olan kısım? İki tarafın da hayatta değer verdiği şeyler aynı mıydı acaba? Beğeni bir süre sonra normalleşiyordu. Sevgi içinse daha fazlası gerekiyordu. Kadir ilk evliliğinde bu hatayı fark etmişti. Bir şeyleri yoluna sokmak için çok uğraşmıştı. Ama olmamıştı, ne yazık ki hiçbir şey tek taraflı olmuyordu. En başında hayatta neye önem verdiklerini konuşsalardı, iki taraf da ona göre değerlendirip kararını verirdi belki de. 

Uzun zamandır yalnızdı Kadir. Ve yeniden bir evlilik düşünüyordu artık. Ama bu sefer başka türlü olmalıydı. Dış görünüşe değil, iç güzelliğe önem veriyordu artık. Karşı cinsten bekledikleri somut değil daha soyut şeylerdi artık. Emindi, çünkü soyut güzelliğin kıymetini geç de olsa acı bir tecrübeyle fark etmişti. 

Arkadaşları Kadir’le tanışmasını çok istedikleri birinden bahsettiler. Hayata bakışlarının aynı olduğunu söyleyip ısrar ettiler.  Kadir de kabul etti.  Şimdi Aylin ile ilk kez buluşacaklardı. Ne konuşulur nasıl yapılır hiç bilmiyordu sanki. Kendisini liseli gençler gibi hissediyordu.  

Aylin için de durum aynı idi. O da yol boyunca zihninde ne konuşacağız diye düşünüp durdu. Aslında ikisi de ne istediklerini biliyor sadece nasıl başlayacaklarını bilmiyorlardı. Ve beklenen an gelmişti.  Önce selamlaşma hâl hatır sorma ardından zamanın nasıl geçtiği anlaşılmayan bir sohbet olmuştu. 

Kadir ayrıldıktan sonra yol boyunca sohbetlerini düşündü. Daha önce hiç kimse ile böyle sohbet etmemişti. Sanki ilk kez tanışan biri değillerdi de çok uzun zamandır birbirini tanıyan iki arkadaş gibiydiler. İkisinin de hayata bakışı, beklentileri ne kadar da benzerdi. Birbirlerini çok da anlatmadan anlar haldeydiler, ne güzeldi.

Ve birkaç görüşmeden sonra karar verip evlendiler. Tıpkı bir yapbozun eksik parçasını bulmuş gibiydiler. Birbirlerinin ihtiyacını görüyor, eksiklerini kapatıyorlardı. Kadir de Aylin de çok mutluydular. Bir süre sonra evlilikleri bir çocukla süslenmişti. O konuda da ikisi de anne baba olmanın hakkını vermişlerdi. İkisinin de ebeveyn olarak tepkileri aynıydı. Çocuklarını büyütmekten öte yetiştirmeye, hayata hazırlamaya çalışıyorlardı. 

Deneyimsel Tasarım Öğretisi der ki: “Aynı yönde olanlar toplanır, ne kadar yabancı olursa olsun. Farklı yönde olanlar ayrışır, ne kadar, tanıdık olursa olsun.”

Peki, bizler ailemizde, arkadaşlarımızla ne kadar aynı yöne bakıyoruz ve ne kadar eksik parçayı tamamlayanız?  

Aynı yöne bakan ve o eksik parçayı tamamlayıp ihtiyaç görenlerden olmak ümidiyle…

&

Deneyimsel Tasarım Öğretisi tutarlı, uygulanabilir, anlaşılabilir, faydalı bilgilerle hayatımızı kolaylaştırmamızı sağlar. Bu bilgilerle insan ailesiyle, arkadaşlarıyla, müşterisiyle nasıl daha etkili bir iletişim kurabileceğini öğrenir.