Ayna Ayna Söyle Bana Söylenenler Doğru mu?

Ayna Ayna Söyle Bana Söylenenler Doğru mu?

Merhaba günlük,

Bugün o kadar güzel başlamıştı ki, ama tabi yine konu aynı yere döndü.

Denediğim onuncu kombinle salona girmiştim. Odam çıkardığım kıyafetlerden dolayı ne kadar dağınıksa salon da o kadar topluydu. Televizyondaki yarışmalar gibi annemle babam kıyafetlerimi puanlıyordu.  Herkesin keyfi yerindeydi ki, nerden aklına geldiyse babam birden anneme dönüp: “Biliyor musun? Ceren bugün sınavdan altmış almış” dedi. Yani şimdi sırası mıydı? Bir kere de mutluluğumu bozmasalar olmazdı. Zaten üçümüzün beraber oynadığı zamanlar çok azdı. Onu da babamın bu lafı böldü. Annemin yüzü birden asıldı, hiçbir şey söylemiyordu. Ben de ne desem bilemiyordum. Evin içi suspus olunca anladım ki bu işin sonu yine telefon cezasıydı.

Her akşam annem dizilerini izliyor, babam ise oyunda ülkeleri fethediyordu. Bana gelince hep ceza.  Ve annemden beklenen cümle geldi “Bundan sonra, sadece hafta sonları telefonla vakit geçireceksin!”  Çok sinirlenmiştim ve de üzülmüştüm. “Siz neden oynuyorsunuz o zaman!” diye bağırmak istedim; ama başka cezalar gelir diye sustum. Gözümden akan yaşları gören babam beni teselli etmek için her zamanki tavsiyelerine başladı. Benim için söylüyormuş, derslerim kötü olursa sınıfta kalırmışım. Offfff of, ama ders çalışmak sınıfta kalmaktan daha sıkıcı! 

Selam günlük, yine ben. Aslında daha doğrusu yeni ben.

O günün üzerinden baya zaman geçti. Hayat hala biraz sıkıcı; ama evimiz artık daha eğlenceli. Bu bence iyi. Önce evde parkur yaptık, annem masaya çıkmama bile izin verdi. Evin dört köşesini hiç yere basmadan dolaşıyorum, yere basarsam ebeleniyorum. Bir kere de sürünme parkuru yaptık, babam sehpaya sıkıştı, çok güldük. Okuldan gelir gelmez bir sayfa ödev yaptırıyor annem. Evet biraz zorla; ama çok az olduğu için hemen bitiyor. Yemekten sonra yine ödev. Annem de işi bitince yanıma geliyor, kendi kitabını okuyor. Babamın kitabı hep aynı sayfada, gülesim geliyor; ama olsun, yapamadığım sorularda yardım ediyor. Ödev bitince yine oyun. Koridorda koşmama bile izin var, hem de en hızlı koşuşumla. Bazen annem kuzenlerimi de çağırıyor. Zeynep’i daha çok görüyorum artık. Annemin aldığı yeni kitaplar da eğlenceli. Hem büyük resimli hem renkli. En güzel tarafı da yazıları az, hikayeler çabuk bitiyor. Bir de yeni görevler yüklendi. Akşamdan çantamı hazırlıyorum, kalktığımda yatağımı topluyorum, yemekte masa örtüsünü ve ekmeği taşıyorum. Neyse, bunlar da zor değil zaten. Önce annemle yapıyorduk; ama artık ben kendim yapabiliyorum. 

Annem yeni arkadaşıyla tanıştıktan sonra çok değişti. Bir kere onları konuşurlarken duydum. Çocuklar, anne babalarından ne görürse onu yaparmış. Annemle babam telefondan uzaklaşabilirse ben de uzaklaşacakmışım. Eğlenebileceğim başka ortamlar oluşturmaları gerekiyormuş ama görevlerimden de taviz vermemeleri gerekiyormuş. İşte bunları bilince hayat daha iyi oluyormuş. Bizim evimiz daha güzel oldu gerçekten. “Gözler kalbin, bizim kız da bizim aynamızmış ya Nazan” diyor babam da o ne demekse… Neyse başta biraz canım sıkıldı bu düzene ama sonradan sevdim. Keşke daha önce tanışsalardı.

Not: Telefonlar ortada pek yok. Eskisi gibi telefon cezaları da tabi ki!  Onlar da pek kullanmıyorlar. Bazen konuşurlarken görüyorum, bazen şarjda. Babamın askerleri, ülkeleri yok olmuş. “Seni asker yaptım ya” diyor.

&

Deneyimsel Tasarım Öğretisi tutarlı, uygulanabilir, anlaşılabilir, faydalı bilgilerle hayatımızı kolaylaştırmamızı sağlar. Bu bilgilerle insan ailesiyle, arkadaşlarıyla, müşterisiyle nasıl daha etkili bir iletişim kurabileceğini öğrenir.