Manolya Ağacı

Sıcacık bir yaz günüydü. Sonbahara az kalmış olmasına rağmen, hava yaz ile bağını koparmamaya kararlıydı. Hafif bir serinlik bile yoktu. Böyle giderse sonbaharın ortalarına kadar deniz de sıcacık olurdu. 

Bu yaz Nihan ve kız kardeşleri için başka bir yazdı. Babaları, yıllardır hayalini kurdukları kamp alanını kurmuştu onlar için. Gözlerden uzak, ağaçların arasında, kuş sesleri içinde huzurlu bir yerdi. Biraz tepelerde olduğundan manzarası da çok güzeldi. İnsana inzivaya çekilmiş gibi hissettiriyordu. Mutfak binası dışında duvar yoktu. Şehrin gürültüsünden ve yapaylığından kaçan kızlar için küçük bir çadır şehir kurulmuştu adeta. Bahçede voleybol fileleri, masa tenisi, hobi alanlarına kadar her detayı düşünmüştü onlar için. Oysa bu detaylardan hiç bahsetmemişlerdi babalarına. Hatta buranın hayalini kurduklarını bile anlatmaya çekinirlerdi. Laf arasında ağızlarından kaçırmışlardı birkaç kere. Tabi babalarından kaçar mı? İlk fırsatta kolları sıvamıştı kızları için. Bu onun en bilinen özelliklerindendi. Birinin bir ihtiyacı varsa onu bulur, önünde sonunda bir şekilde gerçekleştirirdi.

Dışardan bakanlar için çok sade görünüyordu. Onlar için ise fantastik film gibi hissettiren bir yer olmuştu. Doğanın içinde, rüzgârın salladığı çadırlarda uyumak ve güneşin doğuşuna şahit olmak paha biçilmezdi. Akşamları yıldızların altında uzanmak, sohbet etmek ise bir başka gezegene ışınlanmak gibiydi. Yedikleri çekirdek bile ayrı tat veriyordu burada. Sabah yürüyüşleri, açık hava yemekleri, ikindi vakti yüzme saati derken zamanın nasıl geçtiğini anlamıyorlardı. 

Bir akşamüstü yürüyüş sonrası kamp alanına dönerken, bir kamyon gördüler. İçinde manolya ağaçlarının olduğu koca bir kamyon kamp alanının önüne park ediyordu. Biraz daha yaklaşıp ağaçları daha yakından görmek istediler. Gerçekten çok güzellerdi. Kamyondan inen adamlar, ağaçları sırayla dikiyorlardı. Babaları: “Burası sessiz, sakin, güzel ama kızlarımın sevdiği gibi kokmuyor.” demişti adeta. Bu konuda hiç konuşmamıştı ama öyle demişti. Onun sessiz cümlelerini sanki harflere dökmüş gibi, karşılarında görüyorlardı. 

Hafif bir meltem esintisiyle manolyaların kokusu tüm bahçeyi sardı. Büyülenmiş gibilerdi. Ellerinde çantalar, oturdukları yerde kalakaldılar. Babaları bunu hep yapardı. Onlar da her seferinde ilk kez oluyormuş gibi şaşırırlardı. Çünkü her seferinde öyle bir detay yakalardı ki, hayret etmemek imkânsızdı. Bir bayram günü çocuklara panayır kurmuştu. Patlamış mısırdan, pamuk şeker makinesine, şişme kaydıraktan müzik kutusuna kadar her detayı düşünmüştü. Her çocuğa ayrı ayrı harçlık vermişti. Hepsi ayrı bir zarfın içinde, tek tek, özenle hazırlanmıştı. Çocukların gözlerindeki mutluluk hala akıllarındaydı. Bir yaz tatilinde misafirlerini uğurlarken hepsine özel yolluk hazırlamıştı. Bu ince ve beklenmedik davranışın karşısında misafirler de çok şaşırmışlardı. 

Nihan ve kız kardeşleri de insanların ihtiyaçlarına ve keyif alabilecekleri detaylara odaklanırlardı. Çünkü böyle görmüş, böyle yetişmişlerdi. Kimsenin aklına gelmeyen anlarda sürprizler yaparlardı. Ama babalarının yaptığı gibi nokta atışı ya da hayret verici olmazdı. Babaları bunu her seferinde nasıl yapıyordu? Bu kadar önemli anlarda, en ihtiyaç duyulan şeyi herkesten önce nasıl düşünebiliyordu?

Deneyimsel Tasarım Öğretisi der ki: "Hassas irdeleme yapabilen kişiler, dış dünyadaki olayları daha dikkatli ve adaletli algılarlar." İhtiyaç gidereceği zaman kimsenin farkında olmadığı detayları fark edebilir, bu konuda marifetlenmiş olabilir. Bunun için öncelikli olan karşımızdaki kişinin ihtiyaçlarına odaklanmak ve buna yeteri kadar bilinç vermektir.

Hassas irdeleme yapabilenlerden olabilmek dileğiyle... 

&

Deneyimsel Tasarım Öğretisi tutarlı, uygulanabilir, anlaşılabilir, faydalı bilgilerle hayatımızı kolaylaştırmamızı sağlar. Bu bilgilerle insan ailesiyle, arkadaşlarıyla, müşterisiyle nasıl daha etkili bir iletişim kurabileceğini öğrenir.