İyi Niyet Yeter Mi?

Çok sinirliydi, evin içinde dolanıp duruyordu, kime çatacağını şaşırmıştı. Bir hınç vardı içinde ama sebebini bulamıyordu. Sakinleşmek için aldığı el işi de işe yaramamıştı. İpin ucunu kaybettiğinden makarayı bir türlü açamıyordu. En yakın arkadaşını aramayı düşündü ama ona karşı da içinde bir kırgınlık vardı. Aynı yastığa baş koyduğu eşine karşı da öfkeliydi, hatta çocuklarına bile öfkeliydi.

“Neden ben bu hayatta anlaşılmıyorum? Neden yeterince onay görmüyorum? Neden her sürecin sonunda suçlu olan ben oluyorum? İlişkilere iyi niyetle başlıyor, çabalıyor çabalıyor ve sonunda yoruluyorum? Artık hayatıma yeni bir insan girsin istemiyorum. Bir kedi mi alsam acaba? Ne de olsa hayvanlar insanlardan zararsız!” diye düşündü.

Yerinden kalkıp mutfağa doğru yürüdü. Mutfakta yemek yaparken bir yandan da kendi kendine konuşuyordu. Yorulmuştu, bedenen ve ruhen iyi hissetmiyordu. Yaşam mı yoksa insanlar mı yormuştu? Hiçbir şeye yetişemiyor, kimseyi memnun edemiyordu. Tüm bunlar yetmezmiş gibi kendine de hiç zaman ayıramıyordu. Hayat ne zordu onun için! Hiç tanımadığı birine sarılıp doya doya ağlamak ya da bir dağın tepesine çıkıp günlerce orada durmak istiyordu. Kendini dağa vurmasa da kızını okuldan alma saatine kadar bir kahve yapıp içebilirdi.

Kahvesini yaparken uzun süredir açmadığı radyosunu tıngırdattı. “Ne masrafsız bir insanım, kahveyi bile sade içiyorum. En büyük mutluluğum kendimle geçireceğim huzurlu birkaç saat. Onu bile bulamıyorum artık.” diye hayıflandı. O sırada bir arkadaşının yayınladığı videoyla karşılaştı; samimiyeti anlatıyordu. İyi niyete doğru davranış eklenince ortaya çıkan bir şeydi ve hayat bize sadece samimi olduğumuz yerlerden kazanma hakkı veriyordu. Oysa biz bu hayatta sadece iyi niyetin yeteceğine inanıyorduk. “Herkesi kendim gibi bildim.” diyerek aslında sadece kendimizi kandırıyorduk. Gücümüz yokken merhamet ettiğimizi sanıyorduk. Oysa merhamet edebilmek için güce ihtiyacımız vardı.

İzledikleri karşısında şaşkındı. Hayata bir “Neden?” sorusu sormuş ve cevabını almıştı. Bu zamana kadar kimin neye ihtiyacı olsa destek olmaya çalışmıştı. Yardıma ihtiyacı olana yardım etmek onun ata sporuydu. Ancak yardıma ihtiyacı olduğunda çevresinde kimseyi bulamıyordu. Kimseye hayır diyemiyordu. Ancak ona çok rahat hayır diyebiliyorlardı. Çevresi için önemliydi ama yeterince kıymetli değildi. Kıymetli olsaydı böyle hoyrat muamele görmezdi. O önemli olduğu kadar kıymetli de olmak istiyordu. Fakat bunu nasıl yapacağını bilmiyordu. O halde hayata şimdi bir “Nasıl?” sorusu sormanın zamanı gelmişti.

Bu hayatın bir yaşam kılavuzu olmalıydı. Hayat elbette bir döngü ve düzene göre dizayn edilmişti. O halde oyunu kuralına göre oynamanın zamanı gelmişti. “Şimdiye kadar zanlarıma göre hareket ettim hep. Deneme ve yanılmalarla geçti ömrüm. Kâh üzüldüm kâh sevindim ama hayat, gerçeği el yordamıyla bulabileceğimiz kadar uzun ve kıymetsiz değil. Kendime vermediğim kıymeti bir başkasından bekleyemem.” diye düşündü.

Deneyimsel Tasarım Öğretisi der ki: “Hayatta sadece iyi niyetli olarak ilerleyemeyiz. İyi niyete doğru davranışları eklediğimizde mutlu ve başarılı olabiliriz.”

Gerçekleri öğrenip hayatını yeniden dizayn edenlerden ve doğru davranışları hayatına ekleyenlerden olmak dileğiyle...

&

Deneyimsel Tasarım Öğretisi tutarlı, uygulanabilir, anlaşılabilir, faydalı bilgilerle hayatımızı kolaylaştırmamızı sağlar. Bu bilgilerle insan ailesiyle, arkadaşlarıyla, müşterisiyle nasıl daha etkili bir iletişim kurabileceğini öğrenir.