Ne diyordu şair : “Çay koy yeniden başlıyoruz...” ALLAH yeniden umutla başlayanların yardımcısıdır…
Takvim
Eylül ayını gösteriyordu. Yazın ihtişamı geride kalmış, yeni bir dönem
yaklaşmıştı. Okuldan gelen “Hazır mısınız?” temalı maili görünce Zeynep’in
içini hafif bir endişe kapladı. Evet yeni bir dönem… Yeni başlangıçlar… Fakat
Zeynep kendini hiç hazır hissetmiyordu. Onca yaşanan sıkıntılardan sonra
neşesini ve tekrar başlama motivasyonunu yitirmişti. Zeynep ve annesi yaz
boyunca hastalanan anneannesiyle ilgilenmişlerdi. Hatta annesi işi bırakmak
zorunda kalmıştı. Annesinin işten ayrılması, onlara ekstra maddi yük
getirmişti. Anneannesi bu dünyadan göçüp gittiğinde hissetiği tek
şey hayatın durması gerektiğiydi. Her şey dursun, saatler bile dursun.
Tüm
bu yaşadıklarından sonra okul asırlar öncesinde kalmış gibiydi. Çünkü geriye
sadece uzun bi hastalık dönemi, acı bir kayıp ve maddi sıkıntılar kalmıştı. Bir süre boş boş duvara baktı. Duvar pürüzsüz değildi; boyanın
zedelendiği yerler vardı. “Tıpkı benim hayatım gibi…” diye geçirdi içinden. Tam
o sırada sokaktan bir ses geldi. Duru’nun sesi miydi bu? Bir an emin olamadı.
Yıllardır tanıdığı en yakın arkadaşının sesini bile zihni, bir yabancı gibi
algılamıştı. Cama yöneldi.
“Zeyneeep!
Okulun açılmasına son bir hafta kaldııı, hazır mısın tatlım?” diye bağıran
Duru’nun neşe dolu simasıyla karşı karşıya geldi.
“Duru
her seferinde nasıl bu kadar mutlu ve hayat dolu olabiliyor? Sanki aynı okulda,
fakat farklı dünyalarda yaşıyor gibiyiz,” diye düşündü. Oysa Duru’nun da
hayatında bazı olumsuzluklar, problemler olduğunu biliyordu. Onun umut ve
enerji dolu hâli Zeynep’e bazen fazla geliyor, hatta zaman zaman rahatsız bile
ediyordu.
Bu
düşünceler zihninden akarken, bir yandan Duru ile arkadaşlığı kendisine iyi
geldiğini de biliyordu. Hemen pencereyi açıp, “Geliyoruuum, bekle beni!” dedi.
Onun yanında her şey daha geçici ve çözülebilir geliyordu. Zeynep yanına,
annesinin hazırladığı kekten iki dilim aldı. Okuldaki teneffüsleri hatırladı o
an. Aslında okulu ne kadar özlediğini de… İyi ki gelmişti Duru. Bazen ne kadar
olumsuz düşüncelerle dolu bir ruh hâline girdiğini ve hayattan keyif alamaz
hâle geldiğini fark etti. Oysa ki hayatta yaşanan her şey gelip geçici ve
toparlanabilecek şeylerdi.
İnsan
bazen, o anda olumsuz şeyler yaşıyor diye, hayatının geri kalanının da hep
böyle geçeceğini zannedebiliyor. Oysa ne geçmedi. Keyif de, acı da… Hepsi
gelir ve geçer. İnsan bunu bildiğinde umudunu korur;
çünkü insan zihni ancak umut varsa çözüm üretmeye devam eder.”
İşte
Duru, Zeynep’e tam bu konuda örnek oluyordu. Tıpkı ismi gibi, duru bir
zihne kavuşması için ona ayna olmuştu. Ne zaman zor bir yokuşta nefessiz kalsa,
“Halledilir Zeynep ya! Ölümden başka her şeyin çaresi var. Bak, mesela şu
şekilde yapabilirsin ya da bu şekilde...” deyip ona moral verirdi. Hep çeşitli
çözümler sunardı.
Zeynep
de yeni dönem için bir karar almıştı. Artık bir problem yaşadığında, olayın
sadece olumsuz tarafına değil; nasıl çözüm bulacağına odaklanmaya ve umutlu
olmaya söz vermişti.
Elinde
keklerle, ne zaman oturduğunu bile hatırlamadığı basamaktan kalktı ve
merdivenlerden inmeye başladı. Son basamağa geldiğinde, apartman girişindeki
aynada gözleri takıldı. Aynada gözüne takılan, üstü başı değil; yüzündeki
olumsuz ifadeydi. Madem yeni kararlar almıştı, umutla yeniden başlayacaktı. O zaman yüz ifadesi de
umut verici olmalıydı. İlk adımı, yüzüne kocaman bir gülümseme koymak oldu.
Çünkü tebessüm, en güzel umuttu. Aynaya baktı ve bir yaka iğnesi takar gibi
tebessümünü yüzüne iliştirdi. Evet, pek de tanıdık değildi bu aksesuar; emanet
gibi duruyordu üstünde.
Ama
inanıyordu; düşünceleri güzelleştikçe tebessümü de güzelleşecekti. Çünkü insan,
çözüm odaklı ve umutlu olduğunda bu durum davranışlarının kalitesine ve tabii
ki tebessümünün kalitesine de yansır.
Artık olumsuz bir olayda ne yapması gerektiğini çok iyi biliyordu. Neyi
yapamadığıyla değil, bahaneler ile değil sadece çözüm ile ilgilenecekti. Hangi
durumda olursa olsun her insan için her zaman umut vardır...
Hastane sırasında; aklımda gülümse hayata…. Sağolun
YanıtlaSilElinize sağlık çok umut verici bir yazı olmuş. Gerçekten kalkıp yeniden başlamak gerekebiliyor tabiki tebessüm olmadan olmaz🤍
YanıtlaSilUmut varsa çözüm de var…
YanıtlaSilYaşananlar farklı olsada hayatlar benzer…
YanıtlaSilNe kadar tanıdık ve bir o kadar da umut verici bir yazı,
Kaleminize sağlık :))
Umut ne kadar kıymetli…
YanıtlaSilBunu sürekli hatırlamaya ihtiyacımız var gibi…
İnsana ümit etmenin kıymeti öğretilmeseydi halimiz kim bilir nasıl olurdu?
Düşüncelerimiz güzelleştikçe bakışımızda gülüşümüzde güzelleşecek inşAllah 🤩
YanıtlaSil